30 november

Zaterdag hebben onze wegen zich na het ontbijt gescheiden. Anita was nl “ on call” en moest aan dek blijven. Ineke kreeg het aanbod om met 4 anderen naar Pink Lake te gaan met de local bus. Met name dat laatste was een avontuur. Want welke bus en waar over te stappen... Een heel aardige jongen bracht ons in een hoog tempo dwars door een soort markt naar de volgende bus. Na anderhalf uur waren in Niaga. Ismaël stapte gelijk met ons uit en bood ons een boottochtje en een ritje met een 4x4 aan. Na scherp onderhandelen kwamen we tot een akkoord. Na een café au lait gingen we met een klein bootje naar het midden van het meer. Daar stond iemand van 6 tot 14u tot z’n armen in het water om zout van de bodem te scheppen. Gigantisch zwaar werk. En dan te bedenken dat het water 390gr zout per liter bevat! Daarna stapten we in het jeepje. Door de duinen naar de Atlantische Oceaan. Onderweg viel er een plaat van de zijkant, maar zoals Ismaël zei:” This is Africa...”. De tocht eindigde bij het monument van Parijs-Dakar en de zoutheuvels van Pink Lake. In een piepklein ( 2 tafels ) restaurant kregen een heerlijk bord thiéboudreun. Ook op de terugweg hebben we onze ogen uit gekeken naar alle bezigheden aan de weg. Verkoop van eten ( (hele bouten van een rund )kleding, fruit e.d. ,maar er was ook heel veel mensen bezig met smeedwerk. Ijzeren hekken, deuren en nog veel meer. En ook houten bedden met prachtig houtsnijwerk. Omdat we nu een bus hadden die bij elke busstop stopten, waren na 2u weer in de regio Plateau waar Mercy Ships ligt. Daar aangekomen, bleek dat er een groep vrijwilligers op het punt stond te vertrekken.

Deze hebben we uitgezwaaid en morgen wordt de volgende groep verwelkomd.

Ik, Anita, heb een lekker dagje aan boord gehad, lekker op een ligbed met een boek op het bovenste dek, 26 graden en een lekker briesje. We moesten alleen aan het einde van de dag even de Ok gang schoonmaken omdat er een lekkage was geweest. Maar dat was zo gepiept.