01 December

Dagje vrij, erop uit!

8.30 uur verzameld in het dok. Daar stonden de chauffeurs van het Hope Centre ons al op te wachten om ons naar het Hope Centre te vervoeren voor een kerkdienst.                             Daar werden we heel enthousiast ontvangen door patiënten en personeel; deze plek doet dienst als rehab voor de patiënten die al geopereerd zijn en voor patiënten die nog voor operatie moeten gaan. Dit centrum wordt geleid door Martha Rodriquez, een Amerikaanse dame die het geheel goed aanstuurt. Op sommige dagen kan het zijn dat er 250 patiënten zijn. Samen met de patiënten en hun familie en een aantal mercyshippers hebben we de viering bijgewoond. Een viering met zang en dans en veel geklap. Helaas mochten we hierbinnen geen foto s maken.

We hebben van Martha nog een rondleiding gehad door de slaapvertrekken en de rest van het gebouw.

Op de terugweg naar het schip hebben we ons af laten zetten bij de Ferry die ons naar het eiland Gorée heeft gebracht. Onder begeleiding van onze gids Pappi  en 3 Amerikanen zijn we het eiland rondgelopen langs alle highlights en vervolgens geluncht.
Het eiland staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en is vooral bekend om de doorvoer van de Afrikaanse slaven. Pappi vertelde dat het slavenhuis in de 18e eeuw door Nederlanders is gebouwd. We waren onder de indruk van wat zich daar heeft afgespeeld. De mannen, vrouwen en kinderen werden gescheiden. De mannen gingen naar Louisiana, de vrouwen naar Cuba en de kinderen naar Hawaii. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen bij elkaar in een hok gestopt werden. Er waren ruimtes voor mannen, vrouwen, kinderen, jonge meisjes ,mensen die eerst dikker moesten worden en recalcitranten. Voor een man van 60kg kregen ze een geweer, voor een vrouw wijn en voor de kinderen spiegeltjes. Uiteindelijk gingen ze op de boot via de “ door of no return”. Ze konden kiezen, of de boot op of doodgeschoten worden. 6 Miljoen slaven zijn op dit eiland overleden. 20 Miljoen zijn verkocht.

De locale vrouwen probeerden op een vrij dwingende manier hun artikelen te verkopen, maar gelukkig trad Pappi op als bemiddelaar.

Om 16.30u gingen we met de boot terug en hebben we onszelf getrakteerd op een ijsje bij Club de Pêche.